ဘဝ နှင့် အလုပ်အကိုင်
            
	မန္တလေးက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ ဇော်*ဟာ မရေရာတဲ့ အနာဂတ် ကို ဝမ်းနည်းနေမဲ့အစား ရတဲ့အချိန်မှာ ကျောင်းတက်ပါတယ်  
        
    
            
	ဦ:မြင့်မောင်ဟာ ရန်ကုန်မှာ အနည်းငယ်သာ ကျန်ရှိတော့တဲ့ စွန်ပညာရှင်တွေထဲက တစ်ဦးပါ။ 
        
    
            
	မြန်မာနိုင်ငံအတွက် အလွန်တရာအရေးကြီးတဲ့ ၁၉၄၇ ပင်လုံညီလာခံ ကို ကိုယ်တိုင်တွေ့မြင်ကြုံကြိုက်ခဲ့ပြီး အခုချိန်အထိအသက်ရှိထင်ရှားရှိနေသေးတဲ့ ဦးစံအောင်
	 
        
    
            
	ဒီရုပ်ရှင်ရုံမှာရှိတဲ့ ချောင်ကြိုချောင်ကြားတွေကို အိမ်လုပ်နေထိုင်သူ ရွှေ့ပြောင်းအလုပ်သမားတွေ အယောက် ၂၀ နီးပါး ရှိပါတယ်။ 
        
    
            
	အမျိုးသမီးအခွင့်အရေးအဖွဲ့ကို တည်ထောင်နိုင်ဖို့အတွက် မမူအိုင်းရစ်စ်အားပိုင်ဟာ ကျည်ဆံတွေကိုရှောင်၊ ဘီယာဘူးခွံတွေကိုကောက်၊...
        
    
            
	ဒေါ်မေသန်းဟာ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်မှာ မိသားစုက အိမ်ထောင်ချပေးမယ်ဆိုတာကြောင့် လောင်းလှေစီးပြီး အင်းလေးကန် တဖက်ကို ပြေးခဲ့ဖူးပါတယ်။
        
    
            
	ဆက်သွယ်ရေးအခက်အခဲတွေ၊ လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့တွေ နဲ့ တွန့်ဆုတ်နေတဲ့ အာဏာပိုင်အချို့တွေကြားက ပေါ်ထွက်လာတဲ့ သတင်းထောက်မျိုးဆက်သစ်တစ်ဦး 
        
    
            
	အသက် ၃၇ နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်တဲ့ မမိုးစက်အေးဟာ ဘဝအခြေအနေ တိုးတက်ဖို့ လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်စုနှစ်ကျော် ကတည်းက ထိုင်းနိုင်ငံမှာ အလုပ် လာလုပ်သူပါ။ 
        
    
            
	ကိုပါစကယ်ခူးသွယ်ရဲ့ ကယန်းတိုင်းရင်းသားတစ်ဦး ကနေ ကိန်းဘရစ် ဘွဲ့ရနဲ့ စာရေးဆရာ ဘဝ ဟာ ပြည်ပရောက်သူရဲ့ ခံစားခြင်းတွေနဲ့ ဒွန်တွဲလို့နေပါတယ
        
    
            
	ပြင်ဦးလွင်က မြင်းလှည်းတွေရဲ့ အစဟာ ဗြိတိသျှကိုလိုနီခေတ်ဦး ကတည်းကပါ။ စားဝတ်နေရေးကျပ်တည်းပေမဲ့ မြင်းလှည်းမောင်းသူတွေရှိနေတုန်းပါ။ 
        
    
            
	၂၀၁၁ ခုနှစ် က စတဲ့ တပ်မတော်နဲ့ ကချင် လက်နက်ကိုင်တွေရဲ့ တိုက်ပွဲတွေကြောင့် ဒေါ်ဂျားခွန်ရာနဲ့ သူ့ကလေး ၆ ယောက် ထွက်ပြေးခဲ့ရတာ ၅ နှစ် ရှိပါပြီ။ 
        
    
            
	လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်၅၀နီးပါးက ကလေးထိန်းဖို့ရောက်လာတဲ့အိမ်မှာ အခုချိန်အထိ ဒေါ်သန်းသန်း ရှိနေတုန်းပါပဲ။
        
    
            
	မိသားစုမဲ့ တိုက်စောင့် ဦးစိန်မောင်ရဲ့ အိမ်ဟာ ရန်ကုန်မြို့လယ် လူစည်ကားတဲ့ လမ်းတစ်လမ်းပေါ်က ၁၁ ထပ်တိုက်ကြီးရဲ့ မြေညီထပ် လှေကားအောက်က...
        
    
            
	မအသွေးရဲ့ ရက်ကန်းစင်လေးဟာ မြို့အစွန်မှာ ရှိပြီး အလုပ်ရုံ၊ ကုန်လှောင်ရုံ၊ စတိုးဆိုင်နဲ့ ဧည့်ခန်း အကုန်သုံးလို့ ရတဲ့ အခန်းလေးပါ။ 
        
    
            
	ဦးငွမ်ပေါက်ရဲ့ မိသားစုဟာ နှစ်စဉ် ကျင်းပတဲ့ ကိုင်ဝီးရိုးရာပွဲမှာ မိုးလင်းတဲ့ အထိ ဆိုရတဲ့ သီချင်းကို တိုင်ပေးခဲ့တာ ဆယ်စုနှစ်ကျော်ပါပြီ။
        
    
            
	ဦးရာပြည့်ဟာ ဗမာစစ်တပ်နဲ့ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ရေးကို လိုလားတဲ့ တိုင်းရင်းသား လက်ကိုင်အဖွဲ့တွေရဲ့ တိုက်ပွဲတွေ အောက်မှာ ကြီးပြင်းလာတာပါ။
        
    
            
	မုဆိုးအနေနဲ့ ရပ်တည်လာတာ ဆယ်စုနှစ် ၃စု ကျော်လာပြီဖြစ်တဲ့ ဦးဟာမာန်ကွေပူဟာ တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်တွေရဲ့ အလေ့အထတွေကို နားလည်ကျွမ်းကျင်သူ တစ်ဦးပါ။ 
        
    
            
	လဟယ်မြို့ရဲ့ စော်ဘွားဟောင်း တစ်ဦးရဲ့သမီးဖြစ်သူ ဒေါ်ကြကွမ်းရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေဟာ သိမ်မွေ့နူးညံ့ပါတယ်။ 
        
    


















